Η νοηματική παγκόσμια δεύτερη ξένη γλώσσα

Η νοηματική ως μια παγκόσμια δεύτερη ξένη γλώσσα.

Στα άρθρα που γράφω στο Smart Democracy έχει πάντα προηγηθεί μια βαθιά μελέτη είτε σε οικονομικό είτε σε κοινωνικό και μερικές φορές ακόμα και νομικό επίπεδο. Γιατί νιώθω την ευθύνη να προτείνω κάτι που θα είναι μια πραγματική εναλλακτική και όχι μόνο μια ευχή. Κάτι που θα μετουσιωθεί σε νόμο με κάποιες προσαρμογές και αυτός τελικά ο κόπος θέλω να πιστεύω ότι έχει πιάσει τόπο.

Θα κάνω όμως μια εξαίρεση και θα αφήσω το συναίσθημα και την φαντασία να με οδηγήσει αλλά και την μνήμη της εφηβείας μου.

Θυμάμαι όταν διάβαζα ένα διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη. Ήταν δυο στρατιώτες που κολυμπούσαν σε ένα ποτάμι , οι στρατιώτες ανήκαν σε αντίπαλες χώρες και συναντήθηκαν κολυμπώντας , μέσα στο ποτάμι δεν ξεχώριζαν, ήταν γυμνοί , δεν φόραγαν στολές. Θέλαν να πλυθούν και να ηρεμήσουν. Ήταν μια μέρα ηλιόλουστη. Τυχαία συναντήθηκαν. Κοιτάχτηκαν. Και ξαφνικά ήθελαν να μιλήσουν και μίλησαν διαφορετική γλώσσα και τότε κατάλαβαν ότι είναι αντίπαλοι. Γιατί ο ένας δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο άλλος αλλά ήξερε ότι είναι η γλώσσα του αντιπάλου. Με το που μίλησαν λοιπόν έβαλαν τα δυνατά τους να κολυμπάνε με μανία προς την όχθη γιατί όποιος προλάβαινε να φτάσει γρηγορότερα και να πιάσει το όπλο του θα ζούσε.

Η γλώσσα μας και γραπτή και προφορική έχει πάρα πολλά καλά για εμάς. Αν έχει κάποια ας πούμε «μειονεκτήματα» είναι ότι δεν μιλιέται από όλα τον κόσμο.

Τα κινεζικά (μάνταριν) και τα αγγλικά είναι από τις πλέον διαδεδομένες γλώσσες.

Ακόμα και αυτές έχουν μια μικρή έλλειψη, ενεργοποιούν περισσότερο τον προμετωπιαίο λοβό μας, δηλαδή το αναλυτικό κομμάτι του εγκεφάλου για αποφάσεις, σε σχέση με μία άλλη γλώσσα που θα μπορούσε να είναι η δεύτερη ξένη γλώσσα παγκοσμίως.

Για την εκπαίδευση και εκμάθηση γλωσσών υπάρχουν δυο ακραίες τάσεις.

Μία είναι να έχουμε μόνο μια γλώσσα στο κάθε κράτος και να χρησιμοποιούμε μεταφραστές. Είτε γιατί μας αρέσει πολλή η γλώσσα μας, είτε γιατί θεωρούμε ότι θα αλλοιωθεί η παράδοσή μας αν ενσωματώσουμε και άλλες στην καθημερινότητά μας.

Υπάρχει και η άλλη τάση που λέει ότι το καλύτερο θα ήταν να υπάρχει μια επίσημη γλώσσα σε όλο τον κόσμο.

Υπάρχει όμως και μια γλώσσα που είναι κιναισθητική. Μιλάς αλλά είναι σαν να χορεύεις και να ζωγραφίζεις στον αέρα. Αυτή είναι η γλώσσα των κωφών.

Αν αυτή η γλώσσα γινόταν παγκόσμια θα είχαμε όλοι την γνώση μιας δεύτερης γλώσσας που θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε παντού στον κόσμο σε όλα τα κράτη και τουλάχιστον να πούμε τα βασικά.

Επίσης αυτή η γλώσσα ενεργοποιεί διαφορετικές περιοχές στον εγκέφαλό μας και θα ισοδυναμούσε σαν μια άσκηση του εγκεφάλου. Μια άσκηση συμπληρωματική με την φωνολογική μας γλώσσα. Κάτι δηλαδή που θα μας έκανε να σκεφτόμαστε και με το σώμα πριν μιλήσουμε. Ή εναλλακτικά θα μας έδινε μια πρόσθετη έκφραση.

Επίσης θα ταίριαζε και στις δυο ακραίες θεωρίες για την χρήση των γλωσσών γιατί δεν είναι φωνολογική και άρα όχι ανταγωνιστική με τις άλλες.

Έτσι ίσως και οι δυο στρατιώτες στο αφήγημα του Σαμαράκη να μπορούσαν να μιλήσουν με νοήματα μέσα στην γαλήνη του ποταμού, αντί να τραπούν προς την όχθη για να προλάβουν να πιάσουν το όπλο τους.

Δυο άνθρωποι λοιπόν κάτω από τον ίδιο ήλιο ίσως να έχουν ανάγκη από μια κοινή νοηματική γλώσσα.